دلم برای موهای بلند فرفریم تنگ شده. یه ماه پیش بود که سپردمشون به دستان ماهر لیندزی. مثل فرفره میچرخید و قیچی میزد و گُله گُله میریختشون کف زمین و سر من هی سبک و سبکتر میشد. براشینگ که کرد، حاصل کار رو پسندیدم. تا مدتی هم خوشحال بودم از تغییر قیافهم. به دوستِ عزیز گفتم انگار نه که فقط سرم، که زندگیم سبک شده یهو. مدتی بود که هوس موی کوتاه کرده بودم. راستش با اینکه موهای کمپشتی دارم ولی فرفری بودنش باعث میشد که با شستنش هم توی حموم درگیر باشم و هرچی بلندتر، درگیری بیشتر. اولین حموم با موی کوتاه خیلی چسبید و حتی باعث شد وقت بیشتری برای شستن بقیه جاهام داشته باشم. هی شامپو زدم و به یاد بچهگی با موهای کفآلودم بستنی قیفی درست کردم... الان که خودمو توی آینه دیدم، یاد قیافه قبلیم افتادم. و دلم برای زلفام تنگ شد عجیب. به قول همسر اما "نباید غصه پشم رو خورد!" این "کوت" معروف همسر در مواقعی بود که با چشم گریون از آرایشگاه بر میگشتم و از نارضایتی موهای خراب شده و غصه پول زیادی که بابت اون "گند" داده بودم زمینو گاز میزدم. طرز تلقیش تا حدی التیام بخش بود.
ایران که بودم همیشه توی مهمونیا و یا جاهایی که میخواستم خودمو خوشگل کنم موهامو صاف میکردم. حالت موهام عجیبه. درعین فرفری بودن، تارهای نازک و نرمی داره و این قابلیت باعث میشه که خیلی راحت و بی دردسر هم صاف شه. بی که وز کنه. در این حد با موی صاف "آبسسد" بودم که یه سری از آدمایی که منو همیشه فقط توی مهمونی دیده بودن، تصور نمیکردن که موهام فرفری باشه. حتی خالهم اولین بار بیست و چندساله بودم که منو با موهای فر دید و گفت: "اِ! چه موهای فر قشنگی. فک کردم بزرگ شدی صاف شده!"
خلاصه اوایل اینجا اومدنم هم کارم همین بود. و در نبود روسری و مقنعه به مراتب جدیتر و وقتگیرتر و اعصابخردکنتر. منتها هوای گرم و شرجی اینجا باعث شد که هیچوقت موهام بعد از براشینگ به صافی موهام در ایران نشه و همیشه بعد از چند ساعت وز میکرد و قابل کنترل نبود. این شد که بهشون ژل زدم و همونطور فرفری و منگول در انظار عمومی ظاهر شدم. دوست عزیز ناتورالیستی موهای منگولیم رو پسندید و برای همیشه منو با موی فر آشتی داد. از نظر اون با موی فر بهتر بودم. بقیه هم که دیدن همین نظر رو داشتن. این بود که زحمت من هم کم شد و از شر باد داغ سشوار تا حد زیادی خلاص شدم. حالا دوباره همون موها رو میخوام. با همون "پیچ و تاب". همونطور "موجدار"...
No comments:
Post a Comment