قرقره

راست می‏گفتی که تنهایی. تنها بودنت ولی از خودت میاد. از خودمحور بودنت. اینقدر خودت رو دوست داری که هیچ حرف و کاری رو خلاف خواسته‏ت بر نمی‏تابی. و تنها نبودن دوست من تحمل می‏خواد. چشم‏پوشی و بخشیدن. باید شان و قدر آدما روهم بشناسی. جایگاه آدما رو بدونی توی زندگیت. نمی‏شه همه آدما رو به یه چوب زد. نمی‏شه جای آدما رو بهم داد. وقتی جاها رو قاطی کنی، اونی که نزدیکتر بوده می‏رنجه و از اونی که ارزشش رو نداشته ضربه می‏خوری. اینطوری می‏شه که آدم تنها می‏مونه. 

دستم نمی‏ره به نوشتن از تو و اخلاقای عجیبت. اینقدر که سختی. اینقدر که دلت کوچیکه. گذشت رو تمرین کن در خلوت خودت گاهی.