یه عالمه کتاب خوب دارم که با دقت چیده‏مشون توی چمدون بزرگه. دلمو صابون زدم برای اون سه-چهار تا کتابی که همسرِ سابق چند روز پیش برام آورد و توصیه و تاکید کرد که به ترتیب بخونمشون. وقتی خواستم باهاش حساب کنم گفت که پول هر چیزی رو بگیره پول بابت کتاب نمی‏گیره. همچین همسرِ سابقِ فرهیخته و بامرامی دارم من.

همش ده روز به پایان سفر مونده. دلم یه جای دنجِ آروم و یه ظرف میوه پرک شده می‏خواد برای روزایی که در فراق خانواده و دوستان باید بخونم و بخونم و بخونم تا حواسم پرت شه و فراموش کنم چه خونه گرم و امنی رو ترک کردم و چه آدمای عزیزی رو پشت سر گذاشتم و چه تنها شدم دوباره... 

ضمنن یه جای نرم و خوش‏نشین هم برای لمیدن و هضم حوادث اخیر لازم دارم به علاوه یه جعبه دستمال کاغذی با برگ‏های دولایه. پوووف

گر به همه عمر خویش با تو بر آرم دمی

حاصل عمر آن دم است باقی ایام رفت

سعدی

حال‏ش حال مادریه که داره بچه‏ش رو از شیر می‏گیره. حال من حال بچه‏ایه که دارن مادرشو ازش می‏گیرن. درد داره... 

بین اونهمه کتابی که بهم داده، دو تا کتاب توی کتابخونه هست که هر بار چشمم بهشون میوفته توی دلم سرد می‏شه یهو. «ترا دوست دارم چون نان و نمک» ناظم حکمت و «هوا را از من بگیر خنده‌ات را نه» پابلو نرودا، هر دو ترجمه احمد پوری. توی هر دو هم نوشته شده: «تولدت مبارک!» و تاریخ اون موقع‏ها. یه تیکه از دل من هنوز لای برگای این کتاباست. جای همون «تیکه»هه است که یخ می‏زنه اینطور موذی. اینطور تیز. 

منتظر بودم دختر سه ساله دوستم -به اصرار مامانش- برام یه شعر بخونه. قد نخود اومد وایستاد جلوم، آب دهنشو قورت داد، با اون چشمای گرد آبیش در مقابل حیرت فزاینده من و لبخند رضایت مادرش «تا بهار دلنشین» خوند. با دهن باز زل زده بودم بهش و اونجایی که نوک‏زبونی گفت «بر سرم سایه فکن» رسمن کف کردم. به خدا من به «یه توپ دارم قلقلیه» هم راضی بودم. این شعر، لالایی بچه بوده. براش با تار می‏زدن و می‏خوندن تا بخوابه. غصه‏م شده بود اگه به من بگه حالا تو یه شعر بخون چی براش بخونم. دفعه قبل هم ازم رنگ یه گل رو پرسید، وقتی بهش گفتم صورتیه خندید و به مامانش گفت «می گه صورتیه»! خب بچه سه ساله رو چه به بنفش آخه. اعتماد به نفسمو در مقابل این بچه از دست داده‏م می‏ترسم بهش بگم بیا نقاشی بکشیم. 

بی همگان به سر شود
[لامصب] بی تو به سر نمی‏شود [که نمی‏شود]

من کودک درون ندارم. به جاش یه زن غرغرو، یه زن شوخ‏و‏شنگ و یه زن سر‏به زیر دارم که سه تایی مسالمت‏آمیز زیر جلدم زندگی می‏کنن. همچین درون ضد و نقیضی دارم من. حالا امروز اون زن شوخ‏و‏شنگه درونم بیدار شده، به ناخن‏های دست و پاش لاک زرشکی زده، و تا تونسته دلبری کرده و بقیه رو سیخ زده و خندیده و خورده و تفریح کرده. نمی‏دونم انرژی امروزم رو از صدقه سر جلسات مفرح تراپی دارم یا همینطوری خود‏به‏خودی اینقدر هایپر و بیش‏فعال شدم. باید برای این سه تا زن دنبال اسم بگردم. 

- چطوری؟ شوهرت خوبه؟ 

- خوبم، قربونت. اونم خوبه.

- کجاست؟ چرا نیومد؟
- (مکث) جدا شدیم (با لبخند).

- هاهاها... چرا؟ شوهر به اون خوبی؟

- فک کنم من بد بودم (بدون لبخند).

دست پیشینیان و اجداد من درد نکنه واقعا که با سلیقه شوخ‏پسندانه‏شون در مسیر تکامل، روحیه طنز و بذله‏گویی رو سینه به سینه، نسل به نسل منتقل کردن تا به خانواده من برسه. خوبه که یه شبایی مثل این شبا که غصه عضو جدید خانواده است، می‏تونیم لابه‏لای بغض و اندوه و تلخی‏، خاطری منبسط کنیم و به شوخی‏های همدیگه از ته دل بخندیم. روحشون شاد که دلمونو شاد کردن واقعا. 

ازدواجا تموم می‏شن؛ سالگرد ازدواجا تا ابد می‏مونن. امروز می‏شد هفت سال... اگر «ما»یی می‏بود.

قرار بود به کبوترامون دونه بدیم. ظهرای چهارشنبه دراز می‏کشیدیم کنار هم و برام کتاب می‏خوند. سرم روی بازوش، چشمام بسته، سبک و رها و چسبیده به تنش گوش می‏کردم به بمی صدای مردونه‏ش که بسته به موضوع داستان، ریتم و لحنش تغییر می‏کرد. بیست و دو ساله بودم. قرار بود با هم پیر شیم. قرار بود مثل شخصیت‏های همون داستان که برام با حس می‏خوند، یه روز پیر و چروکیده و عاشق بشینیم روی نیمکت توی پارک و به کبوترامون دونه بدیم.

یکی از همون چهارشنبه‏ها، روی دیوار کنار تختش جایی که وقتی یه وری می خوابید نگاهش بهش می‏افتاد، نقاشی کشیدم. خودمو کشیده بودم که مثلن کنارشم همیشه. دل‏مون خوش بود. دل بیست و دو ساله‏مون به یه نقاشی مدادی روی دیوار یه خونه اجاره‏ای خوش بود. 

...

امروز چهارشنبه است دوباره. دلم سی ساله و در آستانه هفتمین سالگرد ازدواج‏مون، رسمن از هم جدا شدیم.

پـــــــــــــایـــــــــــــانِ فــــــــــــــصلِ اول