قرقره

سعی نکنیم به مرگ ماهیتی شاعرانه و قابل هضم و ملایم بدهیم. به جای فلانی مرد نگوییم پرواز کرد، کوچ کرد، به رحمت خدا رفت، از دنیا رفت، عمرش را داد به شما (در این سیاره که تف هم کف دست آدم نمی‌اندازند کسی عمرش را به کسی نمی‌دهد. سیاره‌های دیگر را نرفتم نمی‌دانم). ملایم‌سازی نکنیم. پرواز پرواز است، کوچ کوچ. برای مرگ استعاره دلفریب نسازیم. مرگ برای بازماندگان مرگ است؛ به همین زمختی و بی‌رحمی و ترسناکی. متوفی خودش مختار است -اگر مرگ‌اش باب میلش بوده- در آن یکی دنیا (اگر که هست) از مردنش با هر عنوانی که دوست دارد یاد کند. مرگ برای بازماندگان با هر واژه‌ای هم که تلطیف شود همان مرگ است. بگوییم و در اعلامیه‌ها بنویسیم «فلانی مُرد» و یخ بزنیم از سردی این سه حرف بی نقطه.