قرقره

آدمای زلالِ ساده بی‏ادعا دلم می‏خواد برای معاشرت. از این جمعِ فرهیخته تحصیلکرده پرمدعای رقابتی اشباع شدم دیگه. برای یه مدت کوتاه هم که شده، توی جمعی باشم که کسی دغدغه‏های "من بهترم و باهوش‏ترم و همه‏چیز‏دانم"ی نداشته باشه. بشینیم روی زمین و پا دراز کنیم و حرفای معمولی"زرد" بزنیم. گل بگیم و گل بشنویم و نیازی نداشته باشیم به آب و آتیش بزنیم که ثابت کنیم دانای کل‏یم. تواضع هم خوب چیزیه که خیلی وقته بیشتر آدمای دور و بر من بیخیالش شدن. 

سلامتی آدمای باصفای بی‏ادعا!