قرقره

به من بگن بمیر ولی درس نخون. ده ژانویه یعنی شش روز دیگه یه امتحان دارم که لازمه براش یه چیزایی بخونم. از دو سه ماه پیش هم می‏دونستم جریان این امتحانو. اون اولا هی گفتم وقت دارم و با اینکه فکرش روی اعصابم بود و استرس داشتم، خوندنش رو هی به تعویق انداختم. بعدشم که شد تعطیلات کریسمس و رفتیم شهر مصیبت. بعدش دوباره برای سال نو مهمون داشتیم و با خودم قرار گذاشتم (از اون قرارای کشکیِ از اولِ هفته‏ای/از اولِ ماهی) مهمونام که رفتن و یه روز استراحت کردم شروع می‏کنم. روز مورد نظر رسید و بیست تا بالش گذاشتم پشتم و کتاب دفترامو پهن کردم. نیم ساعت زل زدم بهشون اول. بعد دیدم چاره‏ای نیست و باید خوندشون. اون صفحه‏ای که باید تا اونجا می‏خوندم رو علامت زدم و حساب کردم چند صفحه می‏شه. بعد برنامه نوشتم که هر روز چیا رو بخونم که همه مطالب رو یه دور خونده باشم. و تازه شروع کردم به خودن که گشنه‏م شد. در این حد که چشام سیاهی می‏رفت! یه چیزی خوردم، یه کم خوندم، تشنه‏م شد. آب خوردم، یه کم خوندم، دستشوییم گرفت. پا شدم رفتم کارمو کردم، اومدم بشینم بخونم همسر گفت یادت باشه به فلانی هم باید زنگ بزنی. پریدم تلفن رو برداشتم و شماره طرف رو گرفتم. مکالمه که تموم شد دیدم حالا که گوشی دستمه به بهمانی هم یه زنگی بزنم که دو هفته پیش تماس گرفته بود و پیغام گذاشته بود. همسر گفت هر موقع دیگه‏ای غیر زمان درس خوندن بود عمرن زنگ می‏زدی. راست می‏گقت. بدتر از همه اینا اما اینه که خوابم زیاد شده. در هر ساعتی از شبانه روز تا کتاب دستم می‏گیرم پلکام سنگین می‏شه. حالا از دیروز هم بدجور سرما خوردم و کلن تمام بدنم سنگین و کوفته شده و سینه‏م خس خس می‏کنه. خلاصه اینقدر بی جنبه‏م که می‏ترسم بمیرم که مجبور نباشم درس بخونم!