قرقره

"رفتن" آدما رو عزیزتر می‏کنه... هر بار با دیدن چمدون‏هاش گوشه هال، یه بند از دلم پاره می‏شه. به روزی فکر می‏کنم که دیگه نه خودش هست و نه چمدون‏های سی و دو کیلوییش. اون روز دیگه دلم فقط به یه نخ بنده.